çevremde bulunan herkesten tiksiniyorum, canım dediğim insanlara karşı çok mesafeliyim aslında. hepsi kendini çok değerli sanıyorlar ama öte yandan bakıyorum yok ulan değeri falan yok. bir süredir işsizim ve doğal olarak parasızım arkadaşlarım sürekli geziyor, tozuyor yedikleri içtikleri onların olsun, yukarıda allah var, hiç birinde gözüm yok fakat şu ağrıma gidiyor.

ben çalıştığım yani param olduğu süre boyunca herkesi evinden aldım, evine bıraktım. param yok dediklerinde yada bunu hissettiğim zaman kesinlikle ellerini ceplerine attırmadım, bu durumdan dolayı pişman mıyım? evet hem de çok pişmanım kimseden bana çay, kahve, bira ısmarlasın gibi beklentilerim yok ve hiç olmadı zaten bunu asla kabul etmem. ama en azından teklif etmelerini beklerdim.

çok sıkıntılı bir süreçten geçiyorum ama bunlar bitip düzlüğe çıktığım gün beni bugünler de aramayan ne kadar insan varsa biliyorum ki hepsi hafta sonu planları için beni arayacak, tabi ki dahil olacağım o planlara sonuçta belirli bir sosyal grubun bir üyesiyim ama hepsine mesafeli duracağım.

bugünleri hiç bir zaman unutmayacağım. sen benim 20 yıllık arkadaşımdın, sen benim kuzenimdin, sen benim başarıları ile gurur duyduğum arkadaşımdın ama yoktun, sen benim 1 yıllık arkadaşımdın desteğini esirgemedin, sen benim alelade bir arkadaşımdın sende has adammışsın.

hepinizi yazdim ulan!!